Wawrzynowski przed Szkocją: szwajcarska lekcja

Multimedialne wydanie magazynu "4-4-2" o meczu Polska – Szkocja we wtorek o 22:30 na antenie TVP Sport, a także on-line w serwisach sport.wp.pl i SPORT.TVP.PL.
O ile z zawodnikami Joachima Loewa zagraliśmy dokładnie tak jak może grać europejski przeciętniak z najlepszą drużyną globu, to teraz potrzeba czegoś więcej. Nawet jeśli brzmi dziwnie, że trudniej wygrać z rywalem na tym samym poziomie niż z przeciwnikiem kosmicznym.

Emocje opadły, od soboty odmieniliśmy przez przypadki słowo "historyczny", padły chyba wszystkie przymiotniki określające wspaniałość, ostatni raz media musiały się tak wysilić by oddać geniusz Leo Messiego w okresie "Wielkiej Barcelony".

Dziś trzeba jednak spojrzeć z dystansu i powiedzieć wprost – wygrana z Niemcami to oczywiście perfekcyjnie zorganizowana obrona, wielkie poświęcenie zawodników, efektowne gole, ale też ogrom szczęścia. Drugi taki mecz może się nie przytrafić. Było to spotkanie w jakiś sposób podobne do tego z Wembley w 1973 roku. Może Niemcy nie mieli aż takiej przewagi jak Anglicy wtedy. Ważne jest jednak to co po sobie ten mecz zostawił. Konkretnie świetną drużynę. Ale drużyna z 1974 roku poza tym, że potrafiła zorganizować najlepszą "obronę Częstochowy" od czasów pierwowzoru, umiała też w kolejnych spotkaniach rozegrać piłkę na najwyższym światowym poziomie, wyjść z szybkim doskonale zorganizowanym szybkim atakiem.

Obecna drużyna w dotychczasowych meczach nie pokazała zbyt wiele, o czym nie można zapomnieć w poniemieckim uniesieniu. Przypomina się trochę sytuacja Szwajcarii z mistrzostw świata w RPA w 2010 roku. Podopieczni Ottmara Hitzfelda zorganizowali swoją wersję częstochowskiej defensywy, po ichniemu nazywa się to "szwajcarskim ryglem" (pierwowzorem była drużyna Karla Rappana).

W pomeczowym wywiadzie napastnik Eren Derdiyok opowiadał, że Ottmar Hitzfeld kazał grać systemem z dziewięcioma obrońcami i nim jako jedynym napastnikiem, który miał się cofać i wspomagać defensywę.

Wygrali z mistrzami Europy 1:0, a Hiszpanie którzy przecież byli murowanym kandydatem do złota, próbowali wszystkiego, ale bezskutecznie. Oczywiście szwajcarski bramkarz Diego Benaglio został bohaterem narodowym. Wtedy dziennikarze szwajcarscy pisali o wielkim historycznym wyniku, nawiązywali do czasów największej świetności, porównywali ten zespół z innymi w dziejach "Nati". Tyle, że potem trzeba było spróbować grać z drużynami znacznie słabszymi niż Hiszpania. A więc teoretycznie łatwiejszymi. Ale w praktyce oznacza to "otworzyć się, konstruować akcje, zaatakować". Szwajcarzy tego nie potrafili. Mieli niezłych zawodników, ale nie mieli takich, którzy mogliby tworzyć seryjnie groźne akcje. Skończyło się 0:1 z Chile i marnym 0:0 z Hondurasem. Zespół Hitzfelda nie umiał strzelać bramek, bo nie miał z czego ich strzelać.

Ta historia niech będzie przestrogą dla naszej drużyny. Po prostu łatwiej mieć farta niż zbudować coś trwałego. A dotychczasowe obserwacje pokazują, że w polskiej kadrze nie ma pomocników, którzy potrafią stworzyć coś z niczego. Teoretycznie jest to Sebastian Mila, ale w wyjściowym składzie ma wyjść Krzysztof Mączyński, który na co dzień występuje w lidze chińskiej. Charakterystyka naszych zawodników ze środka pola jest bardzo defensywna. Tymczasem Szkoci na wyjazdach zwykle ustawiają się nieco głębiej, ale po spotkaniu obu drużyn w marcu (Szkoci wygrali 1:0) wiemy, że potrafią też szybko i skutecznie wymieniać się piłką w środku pola. My tego nie potrafimy. Gdyby szukać meczów naszej kadry w ostatnich 6 latach, spotkania, gdzie umieliśmy tworzyć akcje, dominować, można policzyć na palcach jednej ręki. Ten styl nie jest zapisany w naszym DNA. I ma to przełożenie na słabe wyniki kadry.

Nasze atuty to na pewno większe indywidualności. Szkoci z pewnością wiele by dali za zawodników pokroju Szczęsnego, Piszczka czy Lewandowskiego. Drugim ogromnym atutem jest siła psychiczna, którą nabyliśmy po spotkaniu z Niemcami. Tak zwana siła rozpędu. A chyba nie trzeba przekonywać nikogo o roli umysłu we współczesnym sporcie.